ukryty stres

Stres - najbardziej szkodliwy element życia w aglomeracji miejskiej. Otacza nas swoimi długimi mackami nie pozwalając wykonać głębszego oddechu.
Jednak to my sami wyhodowaliśmy tego potwora karmiąc go gorliwie pośpiechem, rywalizacją, zazdrością.
Chcąc być najlepszymi szczurkami z otaczających nas innych szczurków biegniemy zbyt szybko na kołowrotku aż nasze łapki zaplątują się w metalowe drążki i upadamy czując w pyszczkach smak gorzkiej porażki. Łzy rozpaczy i niesprawiedliwości cisną się do naszych małych czarnych oczek a w szczurzych główkach rodzi się chęć zemsty. Podźwigamy się z dna klatki cali w trocinach i podstępem znów wracamy na kołowrotek spychając naszych kompanów jednego za drugim, aby osiągnąć upragniony cel - być pierwszym. Jednak co przyniesie zwycięstwo? Nad tym się nie zastanawiamy. Mamy wygrać. Tylko to się liczy.
Jak wielu z nas twierdzi, ze nie ma problemów ze stresem? Ilu sądzi, że są ponadto? Ponad rywalizację i zawiść?
Przykro mi, ale się mylicie. Zielonooki potwór zazdrości czai się w każdym z nas a wraz z nim jego bracia.
Stres jest jednym z nich, tym który wyniszcza od środka nas samych. Mieszka też we mnie. Solennie zaprzeczałam abym była nazbyt zdenerwowana i smutna.
A wszystko przez te pieprzone maski.
Skoro jednak od pewnego czasu czuję żelazny ucisk ukrytego we mnie stworzenia a wczoraj urządził mi scenę zaciskając szpony na moim żołądku z nieznaną mi dotąd mocą i brutalnością, gdzie jedynym ratunkiem dla mnie okazała się wizyta w przychodni i uraczenie mojego białego tyłka zastrzykiem, muszę w końcu wyznać prawdę: Jestem niesamowicie zestresowana. Wyobrażenie o nałożonych na mnie wymaganiach otoczenia, moje ambicje może nazbyt wygórowane, styl życia i duszenie w sobie problemów sprawiają, że mój organizm się buntuje dokonując autodestrukcji.
Muszę odpocząć - to pewne, jednak przez 21 lat nie nauczyłam się jak to robić i nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie opanować tą skomplikowaną sztukę.